Hamileyken doğum, doğumdan sonra uyku, bebek dört ayını doldurduktan sonra ek gıda konusu gözüme takılıyordu. Sanki o an hangi aşamanın kenarındaysak tüm kitaplarda o yazıyor tüm dergiler bundan bahsediyor tüm sosyal medya bu konuyla ilgili paylaşım yapıyor gibiydi. Bu aralarda çocuk gelişimi ile ilgili kaynakları karıştırırken en çok dikkatimi çeken konu tuvalet eğitimi olmaya başladı.
Parents sitesinde dolaşırken; bir babanın 2,5 yaşındaki oğlunu tuvaletini kendi yapmaya nasıl ikna ettiğini okudum (orjinal yazı için tıklayınız). Pek çok defa denemişler, çocuğun fiziksel olarak buna hazır olduğundan da eminler ancak bir türlü olmamış. Ta ki bir gün oğluna birlikte yapmayı teklif edip ikisi birlikte banyoyu bir birine katana kadar...
Pek çok başarı/başarısızlık öyküsü var. Sonuç şu ki eninde sonunda çocuklar bezini bırakıyor. Önemli olan süreçte hem kendimizin hem de çocuğun çok yıpranmaması. Daha bugün kaç tane makale okudum saymadım. Yazılmış, yazılacak öyle çok tavsiye, araştırma vs var ki! Sadece yukarıda bahsettiğim hikayenin altında "Bunları da okuyun" diye tavsiye edilen altı farklı makale daha var.
"E ne yapalım yani, madem eninde sonunda bezi bırakacak hiç uğraşmayalım" dememek lazım tabi. Şimdiye kadar okuduklarımdaki ortak noktalara bakacak olursak:,
Hazır olmak: Bu sadece çocuğun hazır olmasıyla değil bizim de hazır olmamızla ilgili. Çocuğumuz bezini çekiştirerek, altını batırdığında rahatsızlığını belli ederek, bezine yaparken bir yerlere saklanarak hazır olduğu sinyallerini vermeye başlamış olabilir. Peki biz, gece kalkıp onu tuvalete tutmaya, gündüz saat başı banyoya koşmaya, çişli kıyafetleri yıkamaya, banyoyu günde belki beş kere silmeye ... hazır mıyız?
Her şeyde olduğu gibi bu bir enerji meselesi ve yarıda bırakacaksan başlamamalı bence.
Uygun tuvalet eğitimi aracını seçmek: Lazımlık denen çocuk tuvaleti veya klozetin üzerine konacak bir çocuk oturacı seçilebilir. Deniyor ki ikisinden birini seçin çünkü ikisinin alışkanlığı farklıdır. Çocuğu her ikisine de alıştırmak için uğraşmak gerekebilir.
Belki iki yaştan önce başlanacaksa lazımlık kullanmak daha mantıklı olabilir. Sonuçta çocuğun ayakları yere basarsa daha kolay kakasını yapabilir. Klozete otursun istersek ayaklarının altına bir de tabure koymak gerekir. Bilemiyorum henüz denemedik.
Olayı eğlenceli hale getirmek: Hemen hemen her kaynak tuvalet eğitimi sırasında kitap okumanın çok faydalı olduğunu söylüyor. Zamanın geçmesine katkısı olacağı kesin ama banyoyu çok fazla oyuncakla da doldurmamak lazım bence. Sonuçta işimizi bitirip çıkmamız gereken bir yer. Bir bakmışsın oyun bahçesi olmuş olursa iyi olmayabilir.
Tuvalet eğitimiyle birlikte hijyeni de öğretmek: Derdimiz sadece çişi gelince yapsın olmayacak tabi. Popoyu nasıl yıkayacak, nasıl kurulayacak bunları da öğretmek gerekiyor, sonra da elleri yıkamayı.
Mesela ellerini yeterince uzun sabunlaması için uygun uzunlukta bir şarkı eşliğinde beraber el yıkanabilir.
Övgü ve ödül: Çocuklar bir şeyi doğru bir şekilde yaptıklarında onları takdir etmek veya küçük bir ödül vermek doğru hareketin pekişmesine fayda sağlıyor. Tabi bunda da aşırıya kaçmamak lazım. Bir kere çişini söyledi diye hemen oyuncakçıdan istediği bir şeyi almak başka sorunlar doğurabilir.
Örneğin her başarılı tuvalet seferi için seveceği şekilde bir yapışkan görsel (sticker yazmamak için ne kadar uğraştım görüyorsunuz ama yine de yazmış oldum) verip onları da odasına asacağımız bir tabloya yapıştırmasını sağlayabiliriz.
Gidilecek daha çok yol var. Bizde daha "Anne, baba tuvaletimi kendim yapmaya hazırım" sinyali bile yok. Bakalım zamanı geldiğinde neler tecrübe edeceğiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder